De drukopbouw

De drukopbouw duurt ongeveer tien minuten en daarna zijn er vier perioden van twintig minuten waarin het masker moet worden gedragen. Tussendoor zijn er drie pauzes van vijf minuten en in de laatste periode wordt de druk weer afgebouwd. Bij de drukopbouw wordt het warm en bij het verlagen wordt het flink koud. Dan komt de temperatuur toch vaak beneden de 15 graden, terwijl de temperatuur tijdens de drukopbouw ruim boven de 23 graden kan komen.

Ik nam daarom altijd een vest mee. Tijdens de behandeling wordt via een glazen raam, maar vooral via camera’s toezicht gehouden op de patiënten. Met name wordt hun conditie en de zuurstofopname gecontroleerd. De toegang tot de echte druktank gaat via een kleine ruimte waarin de druk versneld kan worden verhoogd tot de druk in de grote tank.

 

Via deze zgn. sluis kwam elke keer een verpleegkundige ons assisteren tijdens de pauzes. Met name de mensen met de “hood” hadden dat nodig. Een hood is een soort ruimtehelm en wordt gebruikt door mensen die geen masker kunnen dragen. Voor gelaryngectomeerden is er afhankelijk van de hoogte van de plaats ook een oplossing. Of er is een speciaal masker, of men plakt een soort masker als de hood af op de borst.

Persoonlijk heb ik ook twee keer van de sluis gebruik mogen maken, omdat ik door het verkeer te laat bij het instituut aankwam. Bij het op druk komen moeten de oren worden “geklaard”, anders krijg je problemen met je trommelvliezen. Bij een ernstige neusverkoudheid kan daarom het klaren onmogelijk zijn en moet je een paar dagen wachten. Bij langdurende problemen met de trommelvliezen is er de mogelijkheid van het plaatsten van buisjes.

Aanvankelijk zou ik eerst twintig behandelingen volgen, dan de ingreep krijgen en vervolgens nog tien behandelingen voor de genezing, maar mijn ontsteking was zo hardnekkig, dat ik voor de ingreep dertig keer moest opdraven.

Alles bij elkaar kost het je niet een hele dag, maar je bent er wel vijf dagen per week mee bezig en het beheerst je hele doen en laten. En niet alleen van jou, maar ook van je gezin/partner. Het was bijna net zo inspannend als de bestralingsperiode. Niet dat het even zwaar was, juist niet, maar het tijdsbeslag en de fysieke inspanning van op en van druk komen had ik vooraf danig onderschat.

Binnen twee maanden na de therapie volgt de ingreep. De therapie werkt tot ongeveer twee tot drie maanden na de laatste behandeling door en de eerste twee maanden na afloop is het tijdstip voor een ingreep optimaal, zo was mij aangegeven. In maart van 2009 mocht ik weer een nachtje voor de ingreep in het Erasmus MC doorbrengen en een dag na de operatie onder volledige narcose (waarbij drie tanden en de ontstekingshaard in mijn kaak werden verwijderd) mocht ik weer naar huis.

Een week daarna zat ik weer in de tank en dit keer aanvankelijk voor tien beurten, maar in de tweede week ontdekte de kaakchirurg dat het tandvlees niet heelde, dus mocht ik weer tien beurten extra. Na twintig beurten was het herstel gedeeltelijk ingetreden en mocht ik met een ontsmettend gaasje in mijn kaak, bovenop het blootliggende bot, naar huis.

Weer een maand later was er eindelijk tandvlees over het kaakbot gegroeid en was het bot bedekt. Uiteindelijk was eind juli 2009 het tandvlees zo hersteld, dat er in september met een cosmetische verbetering kon worden begonnen en eind september kon ik eindelijk weer breeduit lachen en hoefde ik mijn “rollatorparkeerplaats” in mijn mond niet meer te camoufleren.