Dinsdag, 18-05-2010
De wekker vertelt me dat het 5 uur in de ochtend is en ik ben klaarwakker. Het is niet mijn gewoonte om zo vroeg al uitgeslapen te zijn. Het komt vast doordat ik vanochtend weer op controle moet. Gezellig, Leo wordt ook wakker van kramp in zijn been. Allebei even plassen, slokje water en dan toch maar proberen om nog even wat te slapen. Ver voordat de wekker afloopt zijn we voor de 2e keer wakker.

Voordat we naar Amsterdam gaan slobber ik nog een bakkie koffie weg maar het valt een beetje verkeerd. In de auto word ik er misselijk van. Volgens Leo komt dit niet van de koffie maar maak ik me veel te druk. Zelf heb ik het idee dat ik de rust zelf ben. Na een pepermuntje en een slokje water zakt het weer af. We hebben geen file en zijn mooi op tijd. Zoals gewoonlijk zit de wachtkamer weer vol. De meeste mensen komen altijd met z’n tweeën, een enkeling komt alleen.

Na de nodige opvliegers ben ik dan eindelijk aan de beurt. De arts schudt ons de hand, 2e deur links. We weten de weg en gaan alvast naar binnen. Hier is “het probleem” weer, zeg ik en de arts kan er ook wel om lachen. Mijn dossier ligt opengeslagen op tafel en de arts zit met de pen in de hand. Hoe gaat het? Slecht! Hij schrijft het meteen in mijn dossier met een dikke streep eronder. En bedankt maar weer.

Als ik eenmaal op de stoel zit is heb ik geen praatjes meer. Mijn tong wordt weer naar buiten getrokken, tegelijkertijd bevoelt hij met zijn andere hand mijn tong. De plek op de tong is inmiddels duidelijk zichtbaar en loopt door tot in de keel. Hij weet precies waar hij de plek moet raken om te zorgen dat ik reageer. Dat deed pijn zeker? Met mijn mond open kan ik geen antwoord geven dus ik knik maar ja. Ik wil toch ook nog met het spiegeltje kijken. Vooruit maar weer. De tong wordt opzij getrokken, en het spiegeltje wordt even verwarmd voordat het mijn keel in gaat. Zeg eens iiiiiiiiiiii. Ik kom niet verder dan een braakneiging.

Ik wil nu toch overgaan op behandelen zegt de arts. We bespreken de verschillende mogelijkheden maar zijn voorkeur gaat uit naar laserchirurgie. Met behulp van laser wordt dan de plek uit de tong gesneden. Als dit uw voorkeur heeft dan doen we dat, punt. We vertrouwen allebei blindelings op het oordeel van de arts dus de beslissing is snel gemaakt. Ik vraag me hardop af hoeveel er dan precies weggesneden wordt maar krijg er geen duidelijk antwoord op.

De mond mag weer open en de tong omhoog. De voorkant onder de tong is aan de beurt. Het zit precies naast een litteken. In het verleden is hier al eens een biopt van genomen. De plek ziet rood en is nog steeds gevoelig. Als ik het aanraak is het net alsof er een stroompje doorheen gaat. Vroeger deden we dit wel eens expres door met de tong de 2 polen van een batterij tegelijk aan te raken. Als je het voelde zat er nog stroom in. Door de microscoop wordt het goed bekeken, met de polaroid camera wordt er een foto van gemaakt. Als we toch bezig zijn nemen we dat ook meteen mee. Dan is de nek en kaaklijn aan de beurt. Ik krijg verder geen commentaar dus dat zal wel goed zijn.

In mijn dossier worden wat aantekeningen gemaakt en de foto wordt ingeplakt. Leo gebaart mij om weer naast hem te komen zitten. Wat is er, wil je mijn hand vasthouden grap ik maar tegelijkertijd verwissel ik wel snel van stoel. Ik zeg dat ik absoluut niet geopereerd wil worden door de arts die mij de laatste keer geholpen heeft. Dat gebeurt ook niet. De arts die dit soort operaties uitvoert heeft veel van dit soort operaties gedaan en heeft veel ervaring. De naam zegt mij zo gauw niets maar volgens mijn arts moet ik hem wel kennen. Hij heeft blijkbaar geen indruk op mij gemaakt anders had ik het nog wel geweten.

Leo vraagt of deze behandeling minder pijnlijk is dan de PDT behandeling. Deze behandeling geeft enkele weken pijn/last. Hij kan niet zeggen dat het minder pijnlijk is maar wel dat ik er minder lang last van zal hebben. Omdat er met laser heel precies gesneden wordt houd ik er waarschijnlijk geen spraakgebrek aan over. Dat wordt weer puzzelen na die tijd.

We krijgen nog een goede vakantie toegewenst en gaan naar de balie om verdere afspraken in te plannen. Dinsdag 8 juni heb ik een afspraak bij de verpleegkundige en de anesthesist. De verpleegkundige gaat dan de behandeling uitleggen. Als het goed is word ik binnen 4 weken geopereerd. Na 8 juni weet ik precies wat er gebeuren gaat en kan ik antwoord geven op alle vragen.

Als we thuis zijn bellen we Stefan en mijn ouders. Stefan is niet erg verrast. Mijn moeder zegt dat ze liever iets anders gehoord had. Ik vertel haar dat het echt geen drama is. Op de foto zijn we samen met mijn ouders heerlijk uit eten. Knap hè dat ze ondanks de zorgen nog steeds kunnen genieten van de leuke dingen in het leven.

Natuurlijk zit ik niet te wachten op nog meer pijn, weer een narcose en weer een herstelperiode. Aan de andere kant ben ik zo blij. Blij en opgelucht dat er nu een einde is aan de periode van onzekerheid en blij dat mijn gevoel alweer juist blijkt te zijn. Het is fijn als je je lichaam kunt vertrouwen en onzekerheid hoort wat mij betreft niet in dat plaatje thuis.

Klik om verder te lezen op: intro 2010/2014 CO2 laserresectie 1 t/m 5