Donderdag, 21-04-2011
We moeten lang zoeken naar een parkeerplek; het is onwijs druk. Uiteindelijk zijn we een kwartiertje te laat in het AVL ziekenhuis maar dat is geen probleem want we weten dat we ruimschoots de tijd hebben.

We melden ons en we mogen doorlopen naar de 5e verdieping waar we ons aan de balie melden. Daar worden we meteen terug naar beneden gestuurd want er moet eerst nog bloed geprikt worden. Ik ben direct aan de beurt. De dame zoekt naar een geschikte plek en ik vertel haar waar ze het beste kan prikken omdat het anders toch niet lukt. Makkelijk al die ervaring! We zijn snel klaar en zijn zo weer boven.

Zoals altijd mogen we wachten in het patiëntenrestaurant. Er zitten enkele patiënten maar we tellen ook nog 3 andere stellen die er zitten te wachten voor opname. We kunnen onze eerste keer nog goed herinneren. Toen zaten wij ook nerveus op de stoel schichtig om ons heen te kijken. Nu lopen we meteen op de automaat af voor een kopje koffie en een slokje water. Mijn keel is uitgedroogd en ik moet water hebben om te kunnen blijven slikken. Operatie of niet.

Het duurt lang en als ik net even naar het toilet ben komt de zuster naar Leo toe om ons op te halen. Pech voor haar. Dan komt ze weer en neemt ons mee naar een apart kamertje. Het is inmiddels 12.15 uur en om 1.00 uur moet ik in de ok zijn. Ze vertelt dat mijn bed nog niet klaar is en het heel druk is. Op dinsdag en donderdag is altijd het meeste personeel aanwezig en wordt er krap gepland. Daarom ga ik hier alvast de vooronderzoeken doen.

Als eerste de temperatuur, 35,6. Ze kijkt verbaast maar voordat ze iets kan zeggen roep ik al dat dit een normale temperatuur is voor mij. Ze vraagt of andere familieleden dit ook hebben. Ik weet het van mijn vader, die heeft zelfs nog iets lager geloof ik. Van mijn broers weet ik het niet maar jongens, die vraag komt er meteen maar aan. Net als de vorige keer wordt het apart genoteerd omdat ik al koorts zou kunnen hebben bij een temperatuur die voor andere normaal zal zijn.

Verder wordt mijn naam en geboortedatum lengte en gewicht geverifieerd. De bloeddruk en de hartslag worden ook gemeten en deze zijn goed. Dat is klaar. Wij moeten nog even wachten en als de kamer klaar is zal ze ons komen halen.

Het is 13.00 uur en ik kan naar mijn kamer. Aan de overkant ligt een erg zieke patient. Mijn operatiekleding ligt al klaar dus ik ga me meteen maar omkleden want ik ben al te laat. Er komen 2 dames binnen van de stichting patiëntenzorg NKI. Ze bieden mij een chocoladepaashaas aan en een uitnodiging voor een paasmiddag in de glazen zaal. Bezoek is ook welkom. Jammer, maar ik kan niet vanmiddag. Ik heb al een afspraak!

Het wachten duurt lang. Ik neem mijn dossier nog even door maar er staat niets in wat ik nog niet weet. Dan komt dezelfde zuster weer om te vragen hoe laat ik ook al weer geopereerd word. Ze werkt hier nog niet zo lang en heeft duidelijk nog niet zoveel ervaring. Een half uur terug al hoor, en ik moet ook het pilletje nog krijgen wat altijd voor een operatie gegeven wordt.

Standaard krijg je vooraf altijd een oxazepam. Ja zegt ze, dat is een probleem want het narcoseformulier waar dat op moet staan is kwijt. Iemand moet het uit de map gehaald hebben. Ze zal de narcotiseur bellen of ik het pilletje wel hebben mag en dat is goed. Tegen tweeën belt de ok naar boven om te vragen of ik nog van plan ben te komen vandaag. Ze zijn niet blij.

Bij de splitsing naar de wachtruimte kust Leo me gedag en wenst me nog één keer sterkte toe. Voor hem begint het lange wachten weer en hij belooft even naar buiten te gaan om een rondje te lopen en wat te eten in het restaurant.

Ik word al opgewacht en terwijl de ene zuster de gegevens controleert zal de andere het infuus gaan zetten. Ik wil eerst nog wat vragen hoor. Ik vraag me al heel lang af hoe ik, als ik van de ok terug kom weer in mijn bed terecht kom. Hoe doen jullie dat? Met behulp van een rol ga je over. Meestal ben je dan wakker genoeg om zelf mee te helpen alleen kun je jezelf dit achteraf niet meer herinneren.

Het prikken gaat erg moeilijk hoor want mijn aderen zijn nogal dun vertel ik de andere zuster. Ze is al aan het zoeken en denkt een goede ader gevonden te hebben maar het is niet gelukt en de naald moet er weer uit. Ze besluit dat de narcotiseur het net als de vorige keer beter zelf kan doen. Ik klim vanuit het bed op de brancard en word meteen de ok ingereden. Gegevens worden gecontroleerd en het polsbandje gescand. De narcotiseur is een vrolijke prater en leid mij prima af tijdens het zetten van het infuus. Ook gaat er nog wat otrivin in de neus om wat meer ruimte te creëren voor de zuurstofslang.

De grote baas zelf loopt ook al rond en dat is een hele gerust-stelling en ik voel een last van mijn schouders vallen. Het is dezelfde hoofd- hals chirurg waar ik altijd voor controle kom. Het voorval van 2 operaties terug zit vast nog in zijn hoofd. Toen was ik namelijk door een collega arts verwisseld met een andere patiënt. En mevrouw den Engelsman, wat is uw naam? Ik antwoord met een brede lach.

Geef dan je geboortedatum maar. En kunt u vertellen wat we gaan doen vandaag? Ja hoor, laserresectie en onderzoek onder narcose. En er worden een paar biopten genomen vult hij aan. Ik zeg hem dat ik er goed over nagedacht heb en dat ik wil dat hij liever iets teveel weghaalt dan tekort want ik wil hier niet over een paar maanden weer liggen. Vriendelijk legt hij uit dat hij op deze plek niet teveel weg kan halen omdat er simpelweg geen ruimte is. Nou, ga je gang dan maar zeg ik. Hij maakt nog een geintje over het Tsjechische drankje en dan is hij er klaar voor. Volgens mij gaat iedereen weer goed gehumeurd aan de operatie beginnen.

Au, iemand duwt iets in mijn neus en daar word ik wakker van. Het is het zuurstofslangetje wat de zuster erin duwt. Ik dacht altijd dat ze dat doen als je nog onder narcose bent maar dat is dus blijkbaar niet zo. Ook nu heb ik niets gemerkt en lig zomaar weer in mijn bed. Het kost moeite om mijn ogen te openen maar ik zie dat ik nog op de uitslaapkamer ben. Volgens mij ligt het vol. Als ik weer wakker word is de broeder er die mij terug naar de afdeling zal brengen.

Als we terug in de kamer komen is het kwart voor 5. Leo staat ons al op te wachten en gerustgesteld val ik weer in slaap. Het is gek maar na iedere operatie weet ik me telkens meer te herinneren. Net als bij een film die je al voor de vijfde keer ziet.

Na een half uurtje staat de zaalarts voor mijn bed die mijn arts heeft gesproken. De operatie is goed gegaan. Er zijn 2 biopten genomen en de plek is weggehaald. Aan de binnenkant van mijn lip zit een wondje maar dat is een foutje van de narcotiseur. Ze heeft mijn arts gesproken en als ik wil mag ik naar huis want ik heb ervaring genoeg. Een nachtje blijven mag ook, aan ons de keus. We mogen ook op mijn eigen arts wachten als we dat liever doen. Hij komt echter pas na 19.00 uur. We besluiten te wachten. Maar ja, wachten duurt lang en we hebben toch maar besloten om te gaan. De broeder haalt het infuus eruit, gooit de half lege zak weg en haalt een doosje paracetamol en diclofenac tegen de pijn.

Rustig aan lopen we naar de auto. Ik ben nog erg versuft en slaap de hele weg naar huis. Eenmaal thuis ben ik direct doorgegaan naar bed. Leo maakt me nog een keer wakker voor de zetpillen. Ik ben mijn bed niet meer uit geweest en word een beetje wakker als Leo naar bed komt. Hand in hand vallen we in slaap.