Woensdag, 06-07-2011
Tja, het is weer zover. Tijd voor de periodieke controle. Het is gek maar vandaag heb ik ineens veeeeeeeeel minder pijn bij het slikken en in mijn oor. Onder de middag had ik nog moeite met de korstjes van het brood maar nu voel ik niets meer. Hoewel het de rustigste middag van de week is, is daar niet veel van te merken. Leo zet mij alvast af voor de deur zodat ik mij kan melden en gaat terug naar de parkeerplaats en wacht geduldig op een plekje.

We worden redelijk op tijd geroepen voor de afspraak. Vragend kijkt de arts mij aan. Ik vertel meteen dat ik er moedeloos van word en dat ik iedere ochtend met pijn in mijn keel en oor wakker word. Hij is niet eens verbaasd als ik dat vertel. De vorige keer was dit ook al zo. Omdat het steeds verder achter in de keel pijnlijk wordt vraagt Leo of dit niet uit kan breiden naar de slokdarm omdat hij daar toch wel bang voor is. Deze mogelijkheid is wel degelijk aanwezig vertelt de arts. Controle is en blijft de enige mogelijkheid.

De pijn in de oren is absoluut weerpijn. Er loopt daar een zenuw die aangeeft dat er pijn is. Kan die zenuw dan niet losgemaakt worden zodat ze die pijn niet voelt zegt Leo? Ik werp hem een vernietigende blik toe. Kom op zeg, jij bent lekker! Niet meer gesleutel dan strikt noodzakelijk is hoor!

Blijkbaar heb ik een arts die niet ongevoelig is voor de natuurgeneeskunde. Weer vraagt hij of ik het drankje uit Tsjechië nog gebruik. Ik ontken dat en zeg dat ik nog maar 1 flesje heb. Leo voelt zich gesterkt en gedrieën besluiten we dat ik per direct het drankje weer ga innemen. Als het werkt gaan we een handeltje beginnen zegt mijn arts. Ik vertrouw zelf niet op een genezende werking maar geloof wel dat het mijn algemene gesteldheid kan verbeteren.

Ik houd nog steeds vocht in mijn gezicht vast. Niet veel maar de ene keer is het erger dan de andere keer. Als we binnen zijn bespreken we eerst de uitslag van het onderzoek. “Uit het bloedonderzoek is niets naar voren gekomen. Alle testen zijn negatief wat betekent dat alles goed is en je niet allergisch bent. Toch vind ik de foto’s dusdanig ernstig dat ik je door wil sturen naar mijn collega in het AMC ziekenhuis”. Ik vind het prima zeg ik. Het zal fijn zijn als er een verklaring voor is want het is toch wel een lastig probleem.

Als ik op de stoel zit zet hij meteen zijn onderzoek verlichting op zijn hoofd. Ik ben bang dat u het daarmee niet kunt zien want het zit heel diep in de keel zeg ik. “Dat weet ik maar je krijgt het hele pakket”. Voor ik het weet zit er weer een vinger in mijn keel en wordt mijn tong opzij geduwd en naar buiten getrokken. God wat een vak zeg. Zeg eens iii. Zodra ik de kans heb zeg ik dat het nooit kan lukken iiiiiii te zeggen als je tong naar buiten getrokken is. “Dat hoeft ook niet” is het antwoord. Vaak is de poging net genoeg om mij wat ruimte te geven.

Het spiegeltje is warm dus vooruit maar weer. Rechts achter ziet hij een rood geïrriteerd plekje maar dat is juist het plekje waar ik niet zoveel last van heb. Dan volgt het cameraatje door de neus. Aan welke kant wil je hem hebben? Rechts graag maar de vorige keer heeft u het verdoofd, mag dat nu ook weer? Ja hoor, natuurlijk mag dat. Bij vaste klanten doen wij niet moeilijk. Ik lach een beetje schaapachtig en ben blij met het spuitje verdovingsvloeistof in mijn neusgat.

Hij neemt uitgebreid de tijd en bekijkt de binnenkant van mijn keel en tongbasis aan alle kanten. Het ziet er een beetje rood maar niet al te verontrustend uit. Ik begrijp niet hoe dat kan terwijl ik duidelijk voel dat er iets zit en dat het voelt als een open wond. Ja, dat kan heel goed, zegt de arts. Ook al is er aan de buitenkant niet zoveel te zien betekent dit niet dat het slijmvlies niet ziek is. Dat hebben we gezien aan de biopten.

Ik ga toch weer overleggen of het wel of niet behandeld moet worden en wat dan de beste optie is. Het feit dat je pijn hebt is een teken dat het niet goed is. Stel je een stoep voor waarvan de tegels scheef en los liggen. Als het gaat regenen komt het water onder de tegels en dat is niet de bedoeling. Zo is het in je mond ook. Het slijmvlies is ziek en de cellen liggen door elkaar. Eten of drinken kan dus naar binnen dringen wat pijn veroorzaakt.

We moeten dit zeker verder onderzoeken en ik wil graag een pet-ct scan laten maken. Ik verwacht geen verrassingen maar afhankelijk van de uitslag bepalen we hoe nu verder. Misschien dat er onder narcose weer een aantal biopten genomen kunnen worden om erachter te komen tot hoever we de tong eventueel moeten behandelen. Na de uitslag van de pet-scan ga ik dit met mijn collega’s bespreken. Ik stel voor dat we een afspraak voor het web spreekuur maken. Dan hoor je de uitslag van de pet-scan en vertel ik wat er is besloten omtrent verdere behandeling.

Hoe gaat het verder met het AMC, maakt de secretaresse een afspraak voor mij of krijg ik een verwijsbrief? Ik weet eigenlijk niet hoe dat precies in zijn werk gaat maar ik ga de afspraak in het AMC zelf voor je maken. Via het webspreekuur hoor je dan wanneer je er terecht kunt, is dat oké? Prima.

Alles is weer gezegd en uitgesproken. Van de secretaresse krijg ik een briefje mee om me te melden bij de nucleaire geneeskunde en daar een afspraak te maken voor de pet-scan en dan weer bij haar terug te komen. Zo gezegd, zo gedaan en na 10 minuten meld ik me weer aan de balie. De pet-scan is op donderdag 21 juli. De afspraak voor het webspreekuur is een week later.