Maandag, 31-10-2011
Omdat ik met regelmaat een opgezet gezicht heb heeft mijn arts uit het AVL ziekenhuis mij enige tijd terug doorverwezen naar het AMC ziekenhuis. Om 9.00 uur belt de arts van het AMC ziekenhuis om het verdere beleid door te nemen. We spreken af dat ik in overleg met mijn huisarts doorga met het uitsluiten van bepaalde medicijnen als oorzaak. Ik heb geen vervolgafspraak met haar gemaakt.

We voelen ons allebei een stuk beter. We zijn een beetje uitgerust van alle gebeurtenissen van de afgelopen 2 weken en ik zie de toekomst weer een stuk zonniger. Het is mooi weer en het zonnetje schijnt. Het is gewoon 20 graden in de zon. Ik sta een beetje te opzichteren als Leo wat klusjes in de tuin doet en veeg mijn paadje weer schoon. Als de zon weg is wordt het wat frisser. Hoewel, is 18 graden fris op 31 oktober?

Voel je je goed, maak je dan niet ongerust. Je komt er wel overheen.

Dinsdag, 1-11-2011
Vanmorgen staat er een afspraak met de bedrijfsarts op de agenda. Leuk om er even tussenuit te zijn met dat mooie weer.

Aansluitend ga ik meteen de griepprik halen. Eigenlijk kan het personeel de prik pas vanmiddag halen maar mijn leidinggevende heeft geregeld dat ik deze prik nu alvast kan halen. Echt super. Als ik het kantoor van de doktersassistenten binnenloop zie ik dat ik al verwacht word, de spuit ligt al klaar. Ik krijg ook altijd een uitnodiging via de huisarts maar als het hier ook kan is dat net zo makkelijk. Bij de huisarts staat altijd zo’n lange rij.

Voordat we naar huis gaan wil ik nog even een paar collega’s gedag zeggen. Ik vind het ook raar om ze zomaar voorbij te lopen als ik toch op de gang ben. De bedrijfsarts en de doktersassistenten hebben hun kantoor in dezelfde gang als waar ik zit. Eigenlijk heb ik al teveel gepraat maar even zwaaien kan altijd. Als we weer thuis zijn heb ik het helemaal gehad. Ik had me erop verheugd om er even tussenuit te zijn en wat bij te kletsen maar dat valt vies tegen. Ik ben hartstikke moe en heel emotioneel.

Uitspraak van een griepvirus : “Ik voel me vandaag niet zo lekker, ik denk dat ik antibiotica heb.”

Woensdag, 2-11-2011
Als ik wakker word merk ik dat ik weer aan de pijnstilling toe ben. Toch wil ik gaan beginnen met het afbouwen van de morfine spray. Ik denk dat dat nu wel gaat lukken. Ik ben weer bijgekomen van mijn uitje van gisteren en het ochtendritueel is klaar. Vol goede moed beginnen we aan de woensdag. Een nieuwe dag met nieuwe kansen.

Leo maakt me wakker. Kom het eten staat bijna op tafel. Eten? Ik eet toch niet? Jawel hoor, kom nu maar. Nieuwsgierig als ik ben ga ik snel naar beneden. Ik heb poffertjes voor je gehaald, dat lust je toch wel? En zo zitten we na 2 weken voor het eerst weer samen aan tafel te eten. Het eten van de zachte poffertjes is goed te doen. De eerste ging er makkelijker in dan de laatste maar dat maakt niet uit. Het smaakte erg lekker.

Hoop voedt zichzelf.

Donderdag, 3-11-2011
De pijn in mijn keel is weer toegenomen. Nu heb ik me daar al op voorbereid omdat ik inmiddels af ben van de morfinespray maar ik heb niet bedacht dat het verschil zo groot zou zijn. Ik neem een schaaltje appelmoes maar dat verdwijnt al na een paar hapjes in de bak. Later op de ochtend realiseer ik me dat de morfine- pleister gisteren heeft losgelaten en dat ik vergeten ben een nieuwe te plakken. Dat verklaart alles!

Leo plakt snel een nieuwe pleister op mijn schouder. Deze pleister moet 1 keer per 3 dagen vervangen worden en dan afwisselend aan de linkerkant en rechterkant geplakt worden. Ik weet nu wel meteen dat ik de pleisters op dit moment nog niet moet gaan afbouwen. Als ik het over de pijn heb die ik voel dan moet je niet denken dat het verschrikkelijke pijnen zijn. De medicijnen vangen de ergste pijn op en wat overblijft is een meer zeurderig gevoel wat erger wordt tijdens eten en na het praten.

Eenzaam zul je het dal doorkruizen, geen ander kan dat voor je doen. Jij hebt die weg te gaan.

Vrijdag, 4-11-2011
Ik heb weer zo’n vieze smaak in mijn mond en ook de lucht is weer niet plezierig. Tijd voor het spiegeltje. Er zit weer aanslag op mijn tong. Links achter heeft de tong nog steeds een rare kleur maar ziet er verder wel goed uit. Er zit een klein litteken van het nemen van het biopt. Rechts ziet het er allemaal ook goed uit. Er zit over het grootste gedeelte alweer een flinterdun rood velletje.

Wat ben ik toch een geluksvogel. Nu ik weer voorzichtig begin te eten, mogen dat alleen zachte dingen zijn. Natuurlijk kies ik alleen het allerlekkerste uit. Zo gaat er straks een heerlijk, extra groot stuk vis, genaamd “lekkerbek” naar binnen. Mijn ogen zijn weer eens groter dan mijn mond maar ik ben toch een heel eind gekomen.

Geluk is wat je er op een bepaald moment onder verstaat.

Zaterdag, 5-11-2011
Vandaag word ik weer eens wakker met pijn in mijn mond. Klopt, zegt Leo. Dan had je eerder je bed uit moeten komen. Het is alweer 12 uur terug dat je de laatste paracetamol gehad hebt. Hij heeft gelijk. Om 10 uur gisteravond heb ik de laatste genomen omdat ik vroeg naar bed wilde. Het is wel een pluspuntje dat ik vannacht niet wakker geworden ben voor nieuwe pijnstilling. Eerder gebeurde dat wel.

De morfinespray heb ik inmiddels afgebouwd en de hele week nog niet gebruikt. Tot vanmiddag dan. Het voelt niet lekker en ik twijfel of ik de spray nu wel of niet zal gebruiken. Je gaat jezelf toch niet kwellen, zegt Leo. Als je het nodig hebt moet je dat doen. Hij heeft gelijk dus ik neem het maar en duik voor de verandering mijn bed weer in.

Als ik wakker word ruik ik de verse kippensoep al en ik krijg er trek van. Net als bij de bejaarden wordt het eten voor mij ook het hoogtepunt van de dag want verder beleef ik weinig binnen deze muren. Leo maakt er maaltijdsoep van maar ik houd het nog bij dunne soep met stukjes groenten en kip. Het eten gaat goed. Wat smaakt het weer lekker.

Een goede kok is een goede arts.

Zondag, 6-11-2011
Net als iedere andere 50 plusser heb ook ik mijn normale pijntjes en opvliegers. Dat is lastig maar het hoort erbij zal ik maar zeggen. Het is wel zo dat ik bij ieder vreemd pijntje dat ik voel meteen het ergste denk. Het wordt tijd dat ik daar mee ophoud. Binnenkort wil ik weer gaan beginnen met wandelen. Het is goed om mijn conditie weer op te bouwen en dan ben ik er meteen even uit.

Ik lig te slapen als het etenstijd is. Leo roept me om half 8. Het beloofde broodje ei bewaar ik tot morgen en voor nu neem ik alleen een bakje gele vla. Leo vraagt zich af hoe ik het zo lang uithoud zonder normaal voedsel en zonder een extreem hongergevoel. Ja, dat is wel raar en ik mis het niet eens maar ik heb dan ook wel genoeg reserve. Mijn vader eet normaal gesproken net zoveel als een ziek vogeltje maar hij is wel 87. Blijkbaar is zo’n klein beetje toch genoeg. Hij zegt altijd: “ik kan er goed op leven hoor”.

Pijn is de gist die het geluk doet rijzen.