2013
Zondag 06-10-2013
Aankomende week moet ik weer op controle in het AVL. Ik kan me niet herinneren dat ik eerder zo nerveus ben geweest voor een controle. Ik ben er misselijk van en ben snel op mijn teentjes getrapt. Ik heb me de afgelopen weken meermalen afgevraagd hoe ik de tijd tot aan de controle in godsnaam door moet komen. Ik weet het, ik moet mezelf niet gaan lopen opfokken en ik weet dat ik tegen de tijd dat het naar een controle loopt altijd wat onzeker ben maar ik heb de laatste tijd zo veel nare verhalen gehoord dat ik hem begin te knijpen. Blijkbaar trek ik het me toch meer aan dan ik zou willen.
Als iemand mij in de wandelgangen vraagt hoe het gaat geef ik als antwoord dat het erg goed met me gaat. Op zich is dat ook zo want ik heb niets te klagen. Iedereen is erg belangstellend en lief maar niet iedereen zit altijd op een uitgebreid antwoord te wachten, en dat hoeft ook niet. De reactie op mijn antwoord is dan ook steevast ” ja, dat kun je wel zien, je ziet er goed uit”. Men heeft gelijk maar dat is wel de buitenkant hè en dat is nu juist het verraderlijke. Ik ben niet helemaal gerust over de plek die nog op de tongbasis zit. Zien kan ik het niet maar ik voel wel dat er iets zit dat er niet hoort. Met regelmaat heb ik weer pijn en steken in mijn oor en soms voelt het alsof mijn hele wang bont en blauw geslagen is. En ja, natuurlijk vertel ik dit gewoon als de situatie zich daarvoor leent, zo ben ik.
Woensdag 09-10-2013
Vandaag is het dan zover. Al met al heb ik erg naar deze controle uitgekeken. Leo haalt me van mijn werk op en daar gaan we weer. In de wachtkamer zitten we te rekenen en komen tot de conclusie dat we hier vanaf het begin tot nu zo’n beetje 50 bezoekjes aan de inmiddels vertrouwde balie 2 afgelegd moeten hebben. Een half uurtje na de geplande tijd worden we geroepen.
Nadat ik mijn verhaal heb gedaan mag ik weer op de gevreesde stoel. De arts kijkt goed en met behulp van het spiegeltje probeert hij in mijn keel te kijken. Voor zover hij het kan zien ziet mijn tong er goed uit.
Dan pakt hij het slangetje met het cameraatje en loopt ermee weg. “Wat gaat die nu doen?” vragen we ons af. Na enkele minuten komt hij weer terug en spuit iets op het slangetje. Geen idee of dit een glijmiddel of verdoving is. Het onderzoek is pijnloos hoor maar veroorzaakt wel altijd wat braakneigingen. Het gaat erg goed en ik voel het slangetje in mijn keel. Ik mag weer iiiiiiiiiiii gaan zeggen.
Mijn arts is niet ontevreden en hij ziet geen rare dingen. Feit blijft natuurlijk dat ik het wel voel. Als ik mijn vinger ver in mijn keel stop voel ik de plek precies zitten. Tja, wat zullen we doen? Ik zie dat hij twijfelt. Ik vraag of hij een biopt kan nemen maar dat kan hij alleen onder narcose doen omdat hij het zo niet kan zien.
We bespreken het medicijngebruik. Ik vertel dat ik denk dat de Celebrex niet meer goed werkt omdat ik meer last heb van de plek op de tongbasis. Ik mag stoppen met de celebrex. Soms kan het zijn dat het maagzuur ‘s nachts omhoog komt en dat daarom de boel irriteert. De maagbeschermers worden opgehoogd van 2x 20 naar 2x 40 mg. per dag. We spreken af dat ik even aanzie wat voor effect dit heeft. Hij stelt voor om de volgende controle over 3 weken te doen. Nou, dat vind ik wel heel erg snel en zeg dat ik graag iets meer tijd wil nemen. Dat is goed dus spreken we af over 6 weken. Denk erom, als de pijn erger wordt moet je eerder komen hoor. Dat beloof ik dus zo spreken we het af.
Eén ding geldt voor iedereen: We Leven, Lachen en Lijden!
Lieve Marga,
Wij kennen elkaar niet en ik weet niet meer hoe ik een aantal jaar geleden toevallig op je website ben terecht gekomen. Ik heb verder geen ervaring met kanker, maar je moed en wijsheid hebben een grote indruk op me gemaakt en ik kan alleen maar hopen dat als ik ooit grote tegenslagen of slecht nieuws krijg, ik half zo krachtig ben als jij! Ik volg je al een hele tijd en ik wens je alle goeds voor nu en de toekomst. Nikki uit Amsterdam (28 jaar)
Dankjewel Nikki, wat een lieve reactie. Ik vind het een groot compliment dat je mij volgt.
Lekker Mar & Leo,
Beter dit bericht dan een ander bericht bericht, dikke kus.
Grote warme groet,
Arthur
Lieve Marga,
Wij hopen, dat het er goed uit mag blijven zien!!!
Allemachtig wat een spanning…….ik kan het proberen te begrijpen ……!
Het is heel moeilijk en als je dan in die gevreesde stoel zit… kind wat een ellende… en spanning. Nu weer wachten…maar Marga je bent een kneiter en tot nu toe heb je het altijd gered, nu ook! Ga daar vanuit…..! Je moet wel want je moet er zijn voor die kleine Den Engelsmannetje!
Heerlijke tijd komt eraan.
Kop op we duimen voor je en als hij brandt, brandt hij voor jou, alles komt goed!
Dikke kus Herman en Manda
Tja…niemand kan voelen of zien hoe jij je van binnen voelt,
en al die lieve woorden zijn goed bedoelt,
maar het is een deel van jou leven wat jij draag
en we horen van jou nooit geen geklaag!
En altijd maar zeggen..”het gaat goed”
voor jou… til ik op… mijn hoed.
Samen zijn jullie ontzettend sterk
en ik denk dat dat ook werkt.
Lieve Marga en Leo
dikke kus van ons.♥♥♥
Hallo Marga,
ik kan me je gevoel zo vreselijk goed voorstellen. Ik ben afgelopen zomer ook weer voor controle geweest. Alles was goed, zegt men, maar die angst is afschuwelijk. Hou je goed, ik spreek je gauw weer. Groetjes, Marianne
Hoi Marga,
Jouw verhaal lezende, had ik hetzelfde wel kunnen schrijven. Ik ben maandag 7 oktober naar de DdH geweest en eenzelfde onderzoek bij de radioloog gehad. Ook met het slangetje door de neus iiiiii moeten zeggen enzovoort.
Gelukkig meid dat we allebei weer met een gerust hart naar huis konden.
En maak je over december nu maar geen zorgen, want ook dat zal nu wel routine gaan worden. Je hebt tenslotte nu al bijna twee twee jaar geen ingrepen meer hoeven te ondergaan. Wat een opluchting voor jullie.
Toi,toi,toi gewoon vol blijven houden en denk aan die spreuk van Jules Deelder: “Ik maak me geen illusie, maar…………..”
fijn weekend,
Leo
En voor de nieuwsgierigen onder ons maak ik de lijfspreuk van Leo af:
“IK MAAK ME GEEN ILLUSIE, MAAR IK BLIJF EEN OPTIMIST” (Jules Deelder).
Lieverd die spanning altijd weer heel herkenbaar.
Fijn dat de arts tevreden is maar laten ze wat jij voelt evengoed maar goed bekijken.
Xxxxxx Lia uit Den Helder
Hallo Marga,
ik herken helemaal wat je doorstaat met je controle.Het zien van de plek is ook bij mij moeilijk te zien.
Ik heb al 4 maanden een pijnlijke plek links achter in mijn mond. Als ik iets warms of scherps eet of drink bijt het heel erg. Ik moet een biopt maken, maar zowel van mijn kant als die van de kaakchirurg wil het niet tot een afspraak komen. Hij heeft vergeten dit in de computer te zetten omdat de pc uitging en niet meer wilde starten. Ik heb het afgehouden (zag er zo tegenop) en na bezoek bij huisarts toch weer gebeld, maar geen reactie. Wederom bellen dus dinsdag.
De plek is heel moeilijk te zien en moet het heel goed uitleggen. De huisarts zei dat het een zweertje was en er onrustig uitzag.
Het blijft altijd spannend.
Lieve groet, Marieke
Hoi Marga,
Net als m’n voorgangers, ook voor mij heel herkenbaar. Bij de controle van 24 september zag alles er goed uit en toch kan ik het nog niet loslaten. Ik heb zelfs geen pijn of wat ook. Ik voel verder niets in mijn keel. Slikken gaat weer goed, zingen helaas nog niet, en toch!
Het is heel goed mogelijk dat je je de verhalen toch meer aantrekt dan zou moeten. Ik merk bij mezelf ook af en toe: nu even niet.
Ik hoop voor jou dat ook uit een biopsie niets bijzonders naar voren komt.
Veel sterkte en ik ben benieuwd naar het vervolg.
Toi, toi, toi
Elly