Het begint hier ook te winteren. Gauw naar huis.
In Knoxville wachten we op de 1e vlucht naar Washington. In de verte komt ons vliegtuig al aan taxiën.
De slurf wordt aangesloten, de koffers gaan erin, even tanken en dan mogen we al instappen.
En wie mag er als eerste instappen?
Als we op het vliegveld van Washington aankomen staat er al een mevrouw met een rolstoel op mij te wachten.
De dame brengt mij naar de vertrekruimte voor het vliegtuig naar Frankfurt. Dit is een lange vlucht van een uurtje of 7.
Als we in Frankfurt aankomen krijgen we een oranje kaart en we mogen op de stoeltjes wachten tot we worden opgehaald. Even later komt er een caddy voorrijden. Wij zitten achterin.
Nu moeten we 5 uur wachten op de aansluiting naar Schiphol. Ik zie een rits lege stoelen en val als een blok in slaap.
In het vliegtuig vraag ik aan de stewardess een kussentje, dat biedt toch net iets meer comfort.
Ook nu hoef ik niet te lopen. Er staat weer iemand met een rolstoel klaar en rijdt mij tot de bankjes bij de bagageband. Vrienden van ons halen ons op van Schiphol. En jawel hoor, met …..
Wat een warm welkom. Er hangen slingers voor het raam en in de kamer, er staan bloemen, cadeautjes en kaarten.
Lieve Marga en Leo! Ik kreeg op de dag dat jullie op Frankfurt landden om, hou je vast, 7 uur een berichtje van je broer (piet). Ik schrok me het apezuur. Er was met hem gelukkig niks aan de hand maar hij wilde zien waar jullie op dat moment waren. (vet lief toch?)
Ik wens jullie heel veel sterkte! Groetjes van Wilma.
Ja Wilma dat is wel heel erg lief van hem. Maar ook lief van jou dat je een beetje op mijn broertje let. Ik kan me voorstellen dat je schrok want als je om 7 uur een berichtje van Piet krijgt moet er wel heel wat aan de hand zijn. Volgens mij heeft hij zelfs nog via whatsap met Leo gepraat toen we in Frankfurt zo lang moesten wachten.