31 mei
Het begint hoe langer hoe harder door te sijpelen… Eigenlijk was ik toch effe de kluts kwijt toen de dokter vanmorgen toch mijn vermoeden bevestigde, maar het voelde nogal ‘licht’ aan, maar dat begint nu heel erg anders te voelen… En je kan je eigenlijk niet echt voorbereiden op gevoelens en gedachten die je niet kent. Denken: ‘wat als’ is niet hetzelfde als: ‘het is’… Kanker is tot hier toe eigenlijk een redelijk-ver-van-mijn-bed-show geweest voor mij, heb twee goede collega’s aan kanker verloren, maar in familie of écht dichte nabijheid ben ik er nooit mee geconfronteerd geweest.

Wel, kan nu alles beleven vanuit de eerste hand…
Moet morgen en overmorgen gaan werken, en ze hebben me ook al extra shiften gevraagd voor ziektes van collega’s op te vangen.
Waarschijnlijk zou werken vroeger mijn vluchtweg geweest zijn, maar nu weet ik het nog zo niet… Zal in elk geval mijn gedachten wat verzetten zeker é.