In vervolg op mijn verhaal over de mondbodemkanker ga ik verder met mijn verhaal over mijn implantaten. Ik beschrijf dit in een apart hoofdstuk omdat het een verhaal op zich is. Het is geen leuk verhaal om te lezen, hoewel er genoeg lichtpuntjes in te vinden zijn en het uiteindelijk goed zal aflopen. Daarvan ben ik overtuigd. Toch hoop ik dat mensen die ditzelfde traject moeten doorlopen iets hebben aan mijn ervaringen.
Natuurlijk ben ik nog herstellende van alle behandelingen die ik in zo’n korte tijd heb ondergaan. In een half jaar tijd een operatie, chemo en ook nog eens 33 bestralingen gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Het herstel zal nog wel even duren verwacht ik. Toch kan ik nu al zeggen dat ik door deze periode ook iets waardevols heb teruggekregen. Zo zijn bijvoorbeeld de familiebanden sterker geworden en je gaat écht anders tegen alles aankijken. Je bent niet meer zo bezig met pietepeuterige dingen die er niet toe doen…
Je leeft bewuster en oordeelt minder snel, pff wat een wijsheid (?)
Ik wil je iets laten lezen, mijn pijn…. Hoezo dat kan je niet lezen?!
Ja toch: je komt ’s morgens uit bed en stoot je kleine teen vreselijk tegen een dorpel. Ik zie je schudden “oh wat een smerige rotpijn”
Niet om af te geven op iets of iemand nee, echter ik ben mezelf naast de constante pijn een beetje onzeker aan het voelen. Misschien ben ik wel een drama queen aan het worden, dan wordt het tijd voor een extra bezoek aan de psycholoog. Nee, ik voel dat er iets loos is waar DE ARTS niet zomaar even uitkomt. Misschien zie ik het verkeerd maar breng het toch ter sprake…