Zondag, 09-08-2009
Dag 11 na inspuiting, kunstlicht opbouwen tot maximaal 1100 lux
Dag 7 na belichting

Er gaat zoveel door je heen voor, maar ook na een operatie. Dat is met geen pen te beschrijven. Pas terug nog is Leo zijn moeder overleden op een prachtige leeftijd. Dat is goed te accepteren. Vandaag is het precies een jaar geleden dat Leo zijn zus zo vanuit het niets onverwacht aan kanker is overleden. Wat hebben we de laatste tijd veel over haar gesproken en aan haar gedacht samen. Eén jaar terug alweer en het leven is gewoon doorgegaan.

Na de onregelmatige slaap van gisteren worden we laat wakker. Heerlijk tot 10.00 uur geslapen. Toch is de ochtend weer zo om. Ik wil proberen om vandaag de escape morfine niet meer te gebruiken. We plannen de medicijnen voor vandaag en ik laat het me maar eens lekker smaken.

Er mag weer wat licht bij en ik ga de was opvouwen. Klusje van niks natuurlijk maar aansluitend douchen is heel vermoeiend. Douchen doe ik nog steeds zittend op een krukje en dat gaat goed. Het spaart een hoop energie die ik dan weer ergens anders voor kan gebruiken. Een uurtje slaap bijvoorbeeld.

Tegen de tijd dat ik weer beneden ben is het middag en krijgen we visite. Het is gezellig en we praten over van alles en nog wat. Met de paracetamol zetpillen is het wat de pijn betreft goed te doen. De smaak in mijn mond is nog steeds walgelijk. Het gevoel in mijn keel is nog veel smeriger maar ik zal jullie de details besparen.

Het gordijn in de kamer mag alweer op een kier zodat er wat licht binnenvalt. Het is wel belangrijk dat ik zelf uit de buurt blijf want ik mag nog maar 1100 lux aan indirect licht hebben. Daglicht is nog steeds verboden. Ik kan nog niet richting het licht kijken want dat doet zeer aan mijn ogen. Eigenlijk moet ik dan mijn zonnebril ophouden maar dat voegt me niet zo binnenshuis.

Later op de middag krijgen we onverwachts weer bezoek dus ik heb een drukke dag. Als ze weg zijn ga ik proberen een lekker kopje verse kippensoep weg te krijgen. Het vlees is heerlijk zacht en de smaak is super. Het lukt me om dit zonder problemen weg te krijgen. Dat is wel fijn want morgenochtend belt de verpleegkundige van het AVL en die zal naar mijn eetgedrag vragen.

Als het donker is gaan we een klein stukje lopen buiten. Wat is dat heerlijk zeg, een beetje frisse lucht opsnuiven. Buiten moet ik er wel om denken dat ik niet in het licht van de lantarenpalen kijk, dat kan nog niet. Tijdens het lopen merk ik dat de bovenkant van mijn linkerhand wat prikt en jeukt. Opbergen maar. Toch heb ik er de rest van de avond last van. Het prikt en jeukt een beetje maar ik kan niet bedenken wanneer ik dat opgelopen heb. Ergens in huis, of buiten, ik weet het niet. We gaan er echt heel serieus mee om en doen alles om verbranding te voorkomen. Het is ook zo moeilijk om te begrijpen wat nu wel en niet kan.