1 juni 2010
Eindelijk is het dan 1 juni. Om 10.30 wordt ik in het EMC verwacht. De weken vooraf ben ik behoorlijk nerveus geworden, hoewel we tussendoor een aantal weken op vakantie zijn geweest. Het blijft maar door je hoofd spoken.

In elk geval is vandaag de grote dag. Vannacht heb ik dankzij een slaaptabletje goed geslapen. Andre zal mij wegbrengen, het is volgens de info van het EMC niet de bedoeling dat de partners bij de patient blijven, dus hij gaat naar huis tot ik weer opgehaald kan worden.

Aangekomen bij het EMC is het verkeer een grote chaos, de weg naar de parkeergarage is totaal geblokkeerd en wij zien dat je niet eens de parkeergarage in kunt rijden. De bedoeling was dat we eerst nog een kopje koffie zouden drinken in het restaurant maar nadat we zo’n 10 minuten gewoon stil gestaan hebben, besluit ik uit te stappen en lopend naar de afdeling te gaan. Andre gaat naar huis met de auto.

Binnengekomen meld ik mij. Als de verpleegkundige mij komt halen barst ik in huilen uit. Alles loopt vandaag verkeerd naar mijn idee en dit is nu net de druppel die de emmer doet overlopen. Ik krijg te horen dat ik nog niet aan de beurt ben want dat eerst de patienten behandeld worden die onder narcose moeten. Ik ”mag” in een soort huiskamer gaan zitten en krijg koffie.

Uiteindelijk heb ik 2 uur daar gezeten. De spanning loopt hoog op bij mij. Eindelijk om 12.30 uur word ik opgehaald en naar een kamer gebracht waar ik ook meteen een operatiehemd aan moet trekken. Even later komt de verpleegkundige zeggen dat het nog wel even kan duren omdat de operatie van de patient die voor mij is, behoorlijk is uitgelopen. Ik besluit maar even een middagdutje te gaan doen want al deze spanning is mij echt teveel.

Eindelijk, om ca. 14.30 uur, word ik opgehaald om naar de o.k. Gebracht te worden. Daar zie ik mijn arts Dr. Dumans die heel vriendelijk nogmaals uitlegt wat er gaat gebeuren. Mijn tong wordt verdoofd met 4 injecties ik voel meteen dat het goed intrekt. Dan krijg ik een laserbrilletje op, er wordt een hartslagmetertje om mijn vinger gedaan. Verder kan ik niets zien natuurlijk.

Van het laseren zelf voel ik helemaal niets door de verdoving. Wel stinkt het vreselijk naar een soort verbrand barbecuevlees. Af en toe stopt de arts om mij even goed te laten doorademen omdat ik heb aangegeven angstig te zijn dat ik niet genoeg lucht krijg.

Na ongeveer een kwartiertje is het voorbij en word ik teruggebracht naar het kamertje. Ik zie dat het ongeveer 15.00 uur is. Ik mag Andre bellen om te zeggen dat het gebeurd is. Ik val weer in slaap voor een poosje totdat de artsen weer langskomen om te kijken hoe het gaat, mij instructies geven wat te doen en te laten en dan mag ik weg. Om 16.15 uur verlaat ik het EMC weer. We gaan snel naar de apotheek om de voorgeschreven medicijnen op te halen (paracetamol met codeine, antibiotica, mondspoeling).

Nadat de verdoving is uitgewerkt krijg ik wel wat pijn maar lang niet zo erg als de pijn van het wegnemen van de biopten. Ik lig vroeg in bed.

Woensdag 2 juni 2010
Na het uitwerken van de verdoving heb ik toch hevige pijn gekregen. Mijn linkerkaak doet zeer vanaf mijn neus tot aan mijn schouder en is ook behoorlijk opgezet. Binnenin mijn mond is alles gezwollen. Ik heb de laserplek even bekeken. Het is toch een vrij grote plek zo’n 4 x 1,5 cm ongeveer. Praten en slikken zijn pijnlijk dus ik ga me een paar dagen rustig houden. Eten is ook moeilijk ik heb tot nu toe wat vla en een fijngeprakte banaan en kopjes thee op. De kaakbewegingen zijn te pijnlijk.

Vandaag is een rampendag. André gaat ‘s morgens boodschappen halen en wordt op weg naar huis op de zebra bij onze flat aangereden door een auto. Iemand heeft bij mij aangebeld om mij te waarschuwen, maar omdat ik op bed lag heb ik dat niet gehoord. Wel sirenes van ambulance en politie gehoord. Opeens staat de buurvrouw in mijn kamer om te zeggen dat er een ongeluk is gebeurd. Ik schrik me naar en kleed me meteen aan om ter plekke te gaan kijken.

Daar zit André in de ambulance, politie erbij, zijn bovenlip onder het bloed en verder komt er weinig uit. Een andere buurvrouw is ook al naar beneden gegaan om bij hem te kijken en vangt mij op. De ambulance broeder beslist hem mee te nemen naar het ziekenhuis omdat wellicht de bovenlip gehecht moet worden. Ik ben niet in staat om mee te gaan, voel me dizzy door de pillen en heb veel pijn Gelukkig wil de buurvrouw meegaan. Het is dan ca. 10.30 uur.

Eindelijk, om ca. 13.30 uur komen ze terug, er is geconstateerd dat hij een scheurtje of breuk in zijn rechter enkel heeft opgelopen en het rechterbeen zit van knie tot en met voet in het gips. Er zijn krukken meegekomen, hij mag niet op de voet staan of lopen. Wat een toestand. Meteen gaat ook het hele circus in werking, de dader komt langs, de politie, er wordt door veel mensen geinformeerd. Ik moet koffie zetten, deur opendoen, iedereen te woord staan en heb geen tijd of gelegenheid om rustig te herstellen.

Wij zijn helemaal ontregeld en ontredderd want ik kan amper praten en eten en hij kan niet lopen of iets doen. De buurvrouw gaat eten voor ons koken, heel lief. De andere buren zullen morgen het vervoer naar de tandarts op zich nemen want met de codeinepillen mag ik niet rijden.

De plek op mijn tong ziet er heel raar uit en de tong is groen, blauw en geel uitgeslagen ik denk dat dit de plekken zijn waar de verdovingsspuit in gezet is. De verkleuringen kunnen ook door de mondspoeling komen. De pijn is nog steeds aanwezig maar ik kan mijn mond wel weer redelijk bewegen.