Ik ken 3 verschillende scan onderzoeken. Bij al deze onderzoeken moet je stil liggen en word je in/door een soort tunnel geschoven:

De MRI-scan:
Hierbij worden beelden van organen en weefsels gemaakt. Halverwege het onderzoek wordt er ook contrastvloeistof in een bloedvat in de arm ingespoten. Dit onderzoek duurt ongeveer 45 minuten.

De CT-scan:
Hierbij worden met röntgenstraling doorsnedefoto’s van het lichaam gemaakt. Meestal wordt er contrastvloeistof in een bloedvat in de arm ingespoten. Dit onderzoek duurt ongeveer 10 minuten.

De PET-scan:
Hierbij worden foto’s gemaakt van de stofwisseling van cellen. Kankercellen delen zich sneller dan gezonde cellen en dit wordt vastgelegd. Er wordt radioactieve stof ingespoten en soms ook valium toegediend. Je moet nuchter zijn en vanaf 2 uur voor het onderzoek een liter water, koffie of thee drinken. Dit onderzoek duurt ongeveer 50 minuten en heeft een voorbereidingstijd van 1 uur.

Donderdag 21-07-2011
Gisteren ben ik nog gebeld door het AVL om het onderzoek nogmaals door te nemen. Ik moet er rekening mee houden dat ik valium toegediend krijg en dus niet zelf mag autorijden. Dit is gebruikelijk omdat juist de tong een spier is die constant in beweging is. Door de valium wordt deze activiteit verminderd. Ook moet ik proberen om niet te slikken op het moment dat de foto’s gemaakt worden.

Vandaag krijg ik dus een PET-CT scan. In het AVL ziekenhuis wordt de PET scan altijd gecombineerd met een CT scan. Het totale onderzoek duurt ongeveer 2 uur. Ik zie er niet tegenop want ik heb dit onderzoek al vaker gehad. Het onderzoek is pijnloos alleen de tijd dat je stil moet liggen is erg lang.

Bij het onderzoek van vandaag moet ik nuchter zijn. Geen lekker ontbijt dus voor Marrie. Koffie en thee mag gelukkig wel en vanaf 2 uur voor het onderzoek moet je zelfs nog minimaal 1 liter vocht drinken. Een kwartier voor de afspraak moet je aanwezig zijn. We zijn mooi op tijd en we melden ons aan de balie van nucleaire geneeskunde. We mogen naar wachtruimte 3 en daar word ik stipt op tijd opgehaald door een nucleair medewerker. Ik ben de op 1 na de laatste voor vanmiddag.

Ik word geroepen door een aardige assistent. Eerst even naar het toilet en goed uitplassen. Oké. Daarna word ik naar een 1 persoons kamertje gebracht. Ik moet mijn bh en alles waar iets van metaal in zit uit/af doen. Dan moet ik op de weegschaal om mijn gewicht te controleren. Het klopt netjes met de opgave.

Daarna mag ik rustig op bed gaan liggen. Boven me zie ik een groot blauw scherm. Cadeautje van meneer Philips vertelt de praatgrage medewerker. Er worden mooie rustgevende dia’s op gedraaid. In de andere ruimtes is het minder luxe hoor. Ik zet hem vast aan. Er komen prachtige dia’s voorbij en ik zie de bergen van Oostenrijk voorbij komen. De assistent geeft een vingerprikje om het bloed te controleren. Het werkt hoor, ik was goed afgeleid zeg ik lachend.

Ik moet nog een valium hebben hoor. Dat is goed maar u lijkt me behoorlijk rustig, denkt u dat u het nodig heeft? Welnee, ik heb het ook niet nodig maar het moet omdat ik de tong zo min mogelijk bewegen mag. Dan zal ik het even pakken. Wat zullen we doen 5 of 10 mg? Weet ik veel…., doe maar 5. De deal is rond en het pilletje wordt gehaald. Dan ga ik nu de arts bellen die de radioactieve vloeistof toedient. De jonge arts is er snel en prikt in één keer goed in het bloedvat en spuit het spul in. Ik voel er niets van.

Ga maar lekker even rusten. Het licht gaat uit en de diashow ook. Na een half uurtje start de diashow weer en met een uurtje wordt u weer opgehaald. Alles gaat stipt op tijd en weer word ik naar het toilet gestuurd met het verzoek om goed uit te plassen. Ik word in een stoeltje gestald waarvandaan ik snel opgehaald word.

Ik ben in de ruimte waar de scanners staan en maak snel een paar foto’s. Dan moet ik op een soort tafel gaan liggen met mijn armen in een mof. Zo liggen ze niet in de weg tijdens het onderzoek. Kussentje onder mijn hoofd en een kussentje onder mijn knieën en het feest kan beginnen.

Als eerste wordt het hoofd hals gebied gedaan. Langzaam schuif ik de scan in. Eerst door de eerste en meteen ook door het 2e apparaat. Dan weer terug naar het beginpunt. Mijn armen mogen uit de mof en nu moet ik met mijn armen omhoog langs mijn hoofd liggen. Vanaf dit moment gaan ze scannen vanaf de kin naar beneden. Ook nu ga ik weer door beide tunnels heen. Al met al is de tijd best snel gegaan en verbaas ik me erover dat het onderzoek alweer achter de rug is.

U weet dat u niet mag autorijden nu? En nog even niet in de buurt van baby’s of ouderen komen hoor. Dan begint het lange wachten op de uitslag en het oordeel van het medische team. In de week van 1 augustus staat er een afspraak via het internet spreekuur op de agenda. Ik hoor dan de uitslag van de scan en hoe het nu verder gaat. Het wachten is zo moeilijk, er hangt veel van af.

Leo moet ongeveer 2 uur wachten totdat ik klaar ben. Deze keer viel het wachten mee. Hij heeft een tijd in de hal gezeten en kon zo iedereen zien komen en gaan. Hoewel er in het ziekenhuis absoluut geen bedroevende sfeer hangt viel het hem op dat bijna iedereen met een ernstig gezicht binnenkwam en zo ook weer vertrok. Als hij terug wandelt naar de wachtruimte om daar wat te lezen is er een hoop drukte. Er is een nieuwe onderzoeksruimte gemaakt en er wordt net een nieuw scanapparaat afgeleverd. Dit is nog een heel gedoe. Leo krijgt wat uitleg en vindt alles reuze interessant.

Het apparaat weegt ongeveer 4.500 kilo en daar zijn de vloeren niet op berekend. Via de hal en op speciale rijplaten wordt het apparaat richting de onderzoeksruimte geduwd. Alleen dat is al een onwijze klus. In de onderzoeksruimte zijn de muren, vloer en plafond van koper voorzien. Wij zien hier uiteindelijk niets van want er komt nog gipsplaat of andere bekleding overheen. Zo is de bekende “kooi van Faraday” gecreëerd en kan er geen straling naar buiten komen.

Met zijn telefoon heeft hij wat foto’s gemaakt van dit unieke gebeuren. Volgens mij heb ik de primeur om de foto’s van de aflevering te hebben en te plaatsen. Jammer dat we niet bij het opbouwen en installeren van dit apparaat kunnen zijn.

     

      

     

     

En dan kunnen we weer naar huis. Op de parkeerautomaat hangt een briefje met het verzoek om gepast te betalen. De chip knip werkt niet en we hebben enkel een briefje van € 10,00. Het apparaat slikt het keurig in maar geeft niets terug. Ja een kaartje met een tegoed erop van € 5,50. Leo loopt naar de balie om opheldering te vragen. Als je geld terug wilt hebben moet je een formulier invullen van het Slotervaart ziekenhuis en dan wordt het tegoed op je bankrekening gestort. Het Slotervaart ziekenhuis is de beheerder van het parkeerterrein. Je bent dus gewaarschuwd.

Zaterdag, 30-07-2011
De op één na laatste dag van de maand. Er zit een brief bij de post van het AMC ziekenhuis. Het Academisch Medisch Centrum (AMC) is één van de acht universitair medische centra in ons land en wordt op het gebied van de academische geneeskunde gerekend tot de internationale top. Mijn arts uit het AVL heeft voor het vochtprobleem in mijn gezicht een afspraak voor mij gemaakt en ik kan maandag over een week op 8 augustus al terecht. Ik moet naar de afdeling kno, poli allergologie. Nou het zal mij benieuwen of ze daar een oorzaak kunnen vinden.

Mijn internet, ofwel webafspraak heb ik in de week van 1 augustus, volgende week dus. Als het goed is krijg ik een sms’je op mijn telefoon zodra de specialist iets op de website heeft gezet. Via de site “webspreekuur.nl” kan ik dan inloggen met mijn wachtwoord en lezen wat hij geschreven heeft. Ook kan ik antwoorden op de eventueel gestelde vragen. Ik hoop dat ik snel bericht krijg want het wachten op de uitslag van de PET-CT scan valt me zwaar.

Er gaat zoveel door mijn hoofd de laatste weken. Ik zal proberen om het zo goed mogelijk te verwoorden. Ik merk met eten en drinken dat de plek op de tongbasis gevoeliger wordt. Het lijkt wel of ik ook een 2e plek voel komen. Als ik met het lampje in mijn mond schijn, kan ik op de reeds eerder behandelde plek zien dat hier iets zit waar ik last van heb. Misschien moet ik het maar gewoon negeren, accepteren en mijn gewoontes aanpassen. Ik ben alleen bang, dat als ik dat doe, dat dit het begin van het einde is en dat wil ik niet. Uitstellen tot een behandeling echt niet meer wachten kan is misschien ook een optie maar durf ik dat risico te nemen?

De maanden juni en juli zijn lichamelijk en geestelijk zwaar geweest. Hopelijk brengt augustus ons weer rust, regelmaat en duidelijkheid. Ik ben ook weer begonnen met werken. Ik zag er als een berg tegenop. Het steeds weer opnieuw beginnen en eigen maken van bepaalde zaken kost me moeite. Ik vind het werk leuk maar het moet wel zinvol zijn om daar mijn energie voor te gebruiken en ik moet niet weer opnieuw uitvallen.

Ik sluit de maand helemaal in stijl af met een dik gezicht en een opgezette lip. Als ik recht in de spiegel kijk is er van mijn linkeroor niets meer te zien, deze zit verstopt achter mijn gevulde wangen.