September 2011
Hallo allemaal, ik zal me even voorstellen:
Mijn naam is Astrid en ik ben nu (2013) 61 jaar.
Ik ben getrouwd en wij hebben 2 zonen.
Ik sportte 2 a 3 x per week en voelde mij heel erg goed.
Ik zit al twee dagen achter de laptop om mijn verhaal te schrijven en ineens komt alles weer boven en voel ik het als een bevrijding om het op te schrijven.
In september 2011 werd ik aan 1 oor doof. Naar de huisarts maar die kon niets vinden en ik moest maar neusdruppels gaan gebruiken. Na 1 week terug want er was niets veranderd. Doorgestuurd naar de KNO arts. Deze kon ook niets vinden en schreef zwaardere neusdruppels voor, die ik 1 maand moest gebruiken. Ook dat hielp niets, dus stuurde de KNO arts mij door naar de kaakchirurg want er kon wel een ontsteking in mijn kaak zijn die tegen mijn gehoor drukte.
Het Antonius Ziekenhuis is vlak bij onze woning en mijn man was druk, dus ik ben even alleen gegaan. Op de poli kaakchirurgie werd een foto gemaakt en daarna werd ik binnen geroepen. Ik maakte nog een grapje dat het doof zijn ook zijn voordelen had, omdat ik dan mijn man niet hoorde snurken. Maar daar kon de arts niet om lachen. Hij vertelde met enige moeite dat er een hele grote tumor in mijn hoofd zat. Ik dacht hij heeft het tegen de verkeerde patiënt, dat ben ik toch niet.
Maar het bleek wel waar, en hij vertelde dat deze kwaadaardig is……
Scroll naar beneden om verder te lezen of klik op: Astrid / speekselklierkanker
Hallo Astrid,
Dankjewel voor je verhaal. Ik weet zeker dat je wat toevoegt aan mijn website en dat lotgenoten zichzelf zullen herkennen in jouw verhaal. Tja, als je alles opschrijft beleef je het allemaal weer een beetje opnieuw hè. In mijn geval is het schrijven een manier om alles te verwerken. Net als bij jou lucht het ook bij mij op.
Lieve groet,
Marga.
Beste Mevrouw, Ik heb uw verhaal met veel aandacht gelezen, mijn dochter Valerie(17 jaar) doet haar eindwerk (6 de sociale wetenschappen)over speekselklierkanker. Ze doet dit naar aanleiding omdat ik ook speekselklierkanker heb gehad in 2012, ikzelf was 42 jaar, maar ik heb denk ik meer geluk gehad. Ik ben in behandeling geweest bij Prof Vermeersch van UZ Gent, een pracht van een man, letterlijk en figuurlijk.
Wat natuurlijk niet wegneemt dat je wel enkele seconde dat je leeft voelt. De eerste dagen onmenselijk veel pijn, dan de bestralingen = folderkamer zoals ik die noemde. Dan 2 maand geen smaak en 15 aften in de mond. Kortom : de hel op aarde. Laat ons dan maar zwijgen over de fianciële gevolgen van de klosprothesse, de CM legde 180+275 Euro bij, ze beschouwen het als “schoonheids”. Na 5 jaar moet ik een nieuwe prothese hebben, met weer dezelfde kommentaar : schoonheid, je moet maar implantaten laten steken mevrouw, ja goed en wel en waaraan bevestigen, de helft van mijn geheemelte weg, leuk hoor als ze je dit vertellen.
Het is zo oneerlijk en zo frustreerend dat ik Mevr De blok hierover heb geschreven mmar resultaat=niets, nog geen briefje, we hebben je brief ontvangen en zullen het eens bekijken. Terwijl ik elke maand belastingen betaal en maar één jaar afwezig ben geweest en terug ben gaan werken. en dan hoor je dat hier asielzoekers hun voorste tanden laten uitkloppen en dan langsgaan naar de UZ Gent en Brussel met de vraag om de duurste implantaten laten inzetten, ze weten precies welke, wat hebben die meer gedaan dan ik! Wat ik weet dat de zeldzaamste kankers niet geteld worden, ze doen alsof hun neus bloedt en dat doet pijn. Maar ja, we kunnen zagen en klagen maar dat is de oplossing niet, ik leef en zie mijn kinderen opgroeien en daar ben ik ontzettend blij mee ! Maar toch zou ik eens even willen praten en zien met lotgenoten. Ik had dit gevraagd aan het kankerfonds in 2012 maar ze zeiden dat het zo zeldzaam was en dat de mensen niet wilden reageren. Misschien heb jij wel de moed om tesamen toch eens af te spreken als lotgenoten.
Groetje Marinda x