Een tijdje geleden kreeg ik ineens onverwachts een mail met de vraag van Marga of ik een update wilde maken over hoe het nu met mij ging. Heel raar, maar die mail kwam even hard binnen. Ik moet me dan weer ff als “kankerpatiënt” opstellen. Iets wat ik helemaal niet wil en het heeft even geduurd voor ik tijd heb vrij gemaakt om mijn update te plaatsen. Heb het ook in etappes gedaan. Waarom dan toch dit schrijven? Omdat ik mensen wel wil laten weten dat kanker niet altijd het einde hoeft te betekenen! En ja…ik wel (ex-)kankerpatiënt ben.

7 jaar geleden….. 8-12-2008 is de datum dat ik de operatie destijds moest ondergaan en wat is er in die periode tot aan nu veel gebeurd en veranderd. Zowel met mij als mijn omgeving. Niet alleen maar in het negatieve, maar heb er ook heel veel positieve dingen voor terug mogen krijgen. Laten we beginnen met het mindere;

Op 30-09-11 ben ik mijn moeder verloren aan haar onmogelijke strijd tegen deze ziekte. Ze heeft een hele zware weg moeten ondergaan en wij met haar mee. Geen dag gaat voorbij zonder een herinnering. Jongste zusje van m’n moeder en haar man vochten ook samen in de strijd tegen deze ziekte.  Mijn oom is helaas overleden en een andere oom heeft net de chemo’s achter de rug. Misschien begrijpen jullie nu dat ik dit liever niet wil schrijven… kanker maakt echter deel uit van mijn leven of ik nu wil of niet, bij mezelf of bij mensen die ik lief heb/had!

Hoe het dan nu met mezelf gaat? Elke dag word ik dmv mijn klosprothese ( inmiddels nr.8 geloof ik) er aan herinnerd. De bloedingen zijn gelukkig stukken minder, maar helemaal vrij ben ik er niet van. Eten kan ik eigenlijk alles wel…drinken is altijd een concentratie momentje. Dat wil de weg via m’n neus nog wel eens vinden. Fluiten kan ik ook wel weer met enige concentratie, maar een blaasinstrument bespelen en ballonnen opblazen dat gaat me niet meer lukken. Who cares?! Enig spraakgebrek als ik te snel wil praten en moe ben. Moet nog 2x per jaar naar het ziekenhuis voor controle bij de tandtechnicus/tandarts, mondhygiëniste en de oncoloog, aangezien er toch 60/70% kans is dat er een mogelijkheid bestaat dat het terugkomt. Maar daar gaan we niet bij stil staan. Werken doe ik nu 20 uur per week en af en toe iets meer. Ja dat merk ik dan wel. Heb toch enige regelmaat en ritme nodig. Nog steeds elke dag, als we niets bijzonders hebben, liggen we tussen 21.00-21.30 horizontaal. En vaak ben ik dan binnen 15-30 minuten vertrokken. Feestjes leuk, maar dat kost veel energie. Maar ik denk dat meer 40+ers daar inmiddels wel iets last van zullen hebben.

Ja, ik kreeg er ook wat voor terug….
Doordat ik minder ben gaan werken had ik tijd over om andere leukere dingen te gaan doen en hobby’s te creëren. Ben me in 2010 gaan focussen op face/body/bellypaint. In de begrijpelijker Nederlandse benaming noemen ze het ook wel schminken, grimeren/ visagie.

Ik vind het heerlijk om te doen en krijg van veel mensen complimenten en daar krijg ik veel energie voor terug! Mensen/kinderen zien m’n litteken en vragen wel eens wat ik daar heb gehad…. lekker recht voor de raap… Hou d’r wel van. Sommige denken dat ik een hazenlip heb gehad, maar ik denk dat menigeen die dat inderdaad hebben(gehad)… jaloers op me zullen zijn hoe “mooi” het er bij mij uitziet. Vaak leg ik het in simpele vorm uit en dan is het ook allemaal wel weer goed. M’n nichtje van 12 jaar was benieuwd hoe het er zonder klos, van binnen uit zag…. Dat was ff een momentje van ons beiden waar we het samen toch wel even moeilijk mee hadden.

Zeker doet het me nog steeds wel zeer en heb je het natuurlijk liever niet, maar mij heeft het altijd geholpen doordat ik weet dat er mensen zijn die het veel erger hebben en die het niet overleven!!!  Houd moed en leef je leven.  Het is tot slot wat je er dan zelf weer van maakt!