De 4e operatie staat in de wacht. Er is voor gekozen om eerst deze operatie te doen. Dan zorgen voor een zo goed mogelijk herstel om dan misschien in 2016 nog een grote operatie te ondergaan De kaakreconstructie.

Opname 9 november en operatie 10 november
Wat ze gaan doen: Dotteren van de linker bekkenslagader, dan dotteren van de rechterkant en er wordt een stent ingezet. De lies rechts wordt schoongemaakt. Het is een kleine operatie van 10-15 cm. De opname zal 3 a 4 dagen duren. Daarna ongeveer 3 weken herstellen! Dan moet ik voorzichtig lopen en hij had het ook al over fietsen. Kan niet waar zijn.

Maar de operatie liep anders dan gepland. Op 9 november werd ik opgenomen en 10 november om 8 uur al geopereerd. De operatie zou 4 uurtjes duren, maar dat werden er 7. Ik kreeg een grote bloeding. De bloeddruk daalde daardoor en men was bang of ik mijn verstandelijke vermogens nog wel zou hebben na de operatie. Hessel zat thuis te wachten en belde regelmatig naar het ziekenhuis. Rond 3 uur in de middag belde hij nog eens en de verpleegster zei dat ze klaar waren. Daar aangekomen ziet hij dr. Van Hoek lopen en de verpleegster riep hem om Hessel te vertellen hoe het verlopen was. Met lood in de schoenen ging hij naar de IC waar ik lag. “Knijp eens in mijn hand” vroeg iemand mij en dat deed ik dus. Wat een opluchting, nu zou het met mijn verstand wel goed komen. Om 11 uur ’s avonds verhuisde ik naar de Medium Care. IC en MC … wat is het verschil?

Zowel op de Intensive als op de Medium Care liggen patiënten die extra verzorging, bewaking en ondersteuning van de vitale lichaamsfuncties nodig hebben. Op de IC behandelen ze patiënten waarbij de lichaamsfuncties in gevaar zijn, bijvoorbeeld door een operatie of ernstige ziekte. Medische apparatuur neemt de lichaamsfuncties, zoals de ademhaling, bloedsomloop, nierfunctie en spijsvertering dan tijdelijk over. Op de MC liggen patiënten die iets minder ernstig ziek zijn. Op deze afdeling is dan ook minder apparatuur aanwezig die de vitale functies ondersteunen. Op beide afdelingen zijn 24 uur per dag verpleegkundigen en artsen aanwezig.

Van de eerste paar dagen weet ik niet veel meer. Ik moet het vragen aan Hessel en Oscar (zoon). De verpleging is extra deskundig. Hessel had het over een heel aardige verpleger die ik later in mijn hallucinaties als een enge man zag. Je ligt alleen. Ik kon allen maar op mijn rug liggen en lag maar vooruit te kijken. Heb 2 x 24 uur niet geslapen omdat ik erg onrustig was en ze wilden mij fixeren. Zeg maar vast binden. De familie moet daar toestemming voor geven. Ik heb me heel erg verzet en kreeg een delirium. Dat zijn hallucinaties. Heel eng was dat. Vier  beelden van de hallucinaties zag ik steeds weer. Ik heb er nu nog een dikke enkel aan over gehouden.

Vanaf de eerste dag had ik een afkeer van eten. Dinsdag was ik geopereerd en vrijdag mocht ik naar de afdeling. Ik kreeg eerst een klysma  en daarna werd ik naar een 4 persoons kamer gebracht. Vreselijk vond ik dat. Ik kon niet tegen drukte om me heen en vroeg aan de zuster of er geen 1 persoons kamers waren. Niet dus, er is er maar één maar op  15 patiënten.

Zondag ochtend kwam de nachtzuster de controles doen en bleek ik 39,2 koorts te hebben. Ze hebben meteen een longfoto gemaakt. Ik zakte weg en toen ik de ogen open deed stonden er 8 personen in witte kleding rond mijn bed. Twee van de IC, de zaaldokter en zijn assistent en de dienst doende verpleegsters. Het was geen longontsteking. Maar wat dan wel? Er was een bacterie in mijn bloed terecht gekomen. Er werden nog andere kweekjes gedaan, maar daar kwam niets uit. Ook had ik een blaasontsteking. Omdat ik bijna overal allergisch voor ben is er lang gezocht naar antibiotica die ik zou kunnen verdragen. Dat werd een breed spectrum antibiotica dat op de blaas maar ook op de darmen werkte. Infuus erin en ik kreeg een katheter.

Maandag mocht ik naar een 1 persoons kamer. Daar knapte ik op. Nu begreep ik ook waarom ik geen eetlust had. Dat kwam door die bacterie, want nu kon ik weer een beetje eten. Ik wilde alleen maar rust. Er kwam ook iemand van de geriatrie met me praten over die hallucinaties. Er lagen folders. Ook was het mogelijk om een familiegesprek aan te vragen. Dat heb ik gedaan. Aanwezig waren Hessel en Oscar, mijn favoriete verpleegster, de assistent zaalarts en de zaalarts die het woord deed en op een bord tekende wat er allemaal gebeurd was.

Vrijdag 20 november mocht ik naar huis
Ik moest eerst wel trappen leren lopen. Dat ging goed. Thuis moet ik 15 treden omhoog. Hessel had aan de andere kant ook een armleuning laten maken. Verder een toilet verhoger, een handgreep op de douche, een stevige douche kruk en een rollator.

Hessel had Wim meegenomen om me op te halen uit het ziekenhuis. Thuis werd ik ontvangen door Joke en er stonden ook mooie bloemen. De eerste 2 weken waren hectisch in huis. Veel telefoontjes over machtigingen voor dit en dat, 3 x per week kwam er van de thuiszorg iemand om mij te douchen en om te vragen hoe het ging. Alles werd genoteerd door de wijkverpleegkundige. Ik was de eerste die digitaal ging. Dan weer bellen met de apotheek over de medicatie, die wat veranderd was.

Hessel nam alle telefoontjes aan van familie en kennissen. Ik wilde alleen maar rust. De eerste 2 weken had ik ’s nachts ook weer de beelden van de hallucinaties voor me. Eng was dat. Gelukkig kon ik ze later reconstrueren en heb er nu bijna geen last meer van. De nachten waren een crime, sliep hooguit een paar uurtjes en ik had het heel erg koud door het bloedverlies. Ik sliep met heel veel laagjes kleding aan.

Ik  had een dokters visite aangevraagd.  Aan de hand van een foto van het 25 jarig huwelijk van mijn ouders vertelde ik in vogelvlucht waar iedereen aan geleden had. Wat een drama’s zei hij. Hessel zei tegen de huisarts ook, dat hij mij naast zijn 2 overleden broers op de IC zag liggen. Zijne jongste broer is 16 april overleden, aan uitgezaaide blaaskanker nadat hij al geruime tijd pijn in zijn heup had en niet lang meer geleefd heeft. Hij heeft gevraagd dat hij mij nog graag wilde zien. Verstand op nul en in de auto naar hun geboortehuis in Tirns, 5 km van Sneek. We zijn  2 uur gebleven en weer naar huis. Een zielig hoopje mens zat daar. Hij begreep nu maar al te goed wat ik doorstaan had. Ben ook nog naar de begrafenis geweest.

Op 2 oktober is Hessels oudste broer in bed aan een hartinfarct overleden. Binnen 5 minuten al en voordat er hulp was uit Workum. Wat een drama was dat. Ik had een bijzondere band met hem en hij kwam vaak op bezoek met zijn vrouw. Hij straalde altijd als hij mij zag en gaf mij stiekem een kruisje op mijn voorhoofd en zei dan : lief heertje, bewarret dei in Friese taal. Hessel heeft heel mooi gesproken in de kerk, maar gedroeg zich alsof er niets gebeurd was. Sprak er amper over met mij.

Ik was in het ziekenhuis ook gestopt met slikken van de Tramadol maar had er niets anders voor in de plaats gekregen. Na een mislukt medicijn heb ik weer fentanyl pleisters gekregen. Van de WMO hadden we na een goed gesprek een brief gekregen met een aantal adressen erin voor huishoudelijke hulp. Die hebben we nog steeds niet. Verian liet het afweten en ik zei tegen Hessel dat we maar naar een ander moesten gaan. We wachten nu op een intake gesprek, dat zal wel na de feestdagen komen.

Ik heb 2 keer per week een hele aardige fysiotherapeut. Trappen lopen, een eindje naar buiten en dan weer naar boven. Dat ging wel goed, totdat ik ’s avonds in bed erge buikpijn kreeg. De stents gingen opspelen. Het was weekend dus ik moest maar met een zenuw pijnstiller extra door het weekend zien heen te komen. Maandag kwam de fysiotherapeut weer en ik begon meteen te huilen. Maak je niet druk Marieke zei ze. Dan moeten we het rustiger aan gaan doen. Dus hebben we alleen binnen oefeningen gedaan. Als ik me teveel inspan, komt de pijn opzetten en moet ik rusten.

Gelukkig kan ik wel weer alleen met een pyjama aan en zonder sokken slapen. Ik kan ook eindelijk weer eens op de zij gaan liggen. De laatste weken slaap ik weer veel. Om 7.30 uur sta ik op en kan dan even een half uurtje achter de PC. Elke dag zet ik een natuurfoto of foto die met de tijd van het jaar te maken hebben op mijn tijdlijn van Facebook. Hessel maakt het ontbijt klaar en dan eten we samen wat. Dan nog een uurtje kleine dingen doen en weer een uurtje liggen. Meestal val ik in slaap. Na de lunch ook weer 2 uur rusten en weer slapen. Na het warme eten koken heb ik het wel gehad. Tot de koffietijd blijf ik dan op bed, daarna drinken we samen koffie of warme chocolademelk met wat lekkers erbij. Dan verhuis ik weer naar bed om tv te kijken. Ik kan nog steeds geen grote porties eten, maar wel lekkere. Ook kook ik weer bijna dagelijks een lekkere maaltijd. Doordat ik veel infuus heb gehad was ik 4 kg. aangekomen. Die zijn er nu gelukkig weer af.

De kerstperiode is niet de leukste tijd om ziek te zijn. Ik kan niet mee naar de winkels. We hebben een kunstkerstboom gekocht en de kleinkinderen Laura en Evi kwamen hem versieren. Dat was een feest. Hiernaast Hessel met Evi.

Met de kerst heb ik toch een kerstdiner gemaakt. Eenvoudig, maar wel lekker en relaxed. Laura heeft me geholpen. Dat vindt ze heel leuk om te doen. En hier nog 2 foto’s met Laura. Op de eerste maakt ze frambozenmousse. Op de 2e foto bakt ze mantelschelpen als tussengerecht voor het kerstdiner.

De dag voor kerst kreeg ik weer pijn aan het tonglapje waarmee de wond van de 2e operatie is afgedekt. Ik heb de spiegel erbij gepakt en zag een bultje erop zitten. Ook kreeg ik pijnscheuten in de kaak. Zo ga ik de kerst niet in. Mijn eigen huisarts was op vakantie en ik kon meteen bij zijn vervanger komen. Gelukkig is dat een kundige huisarts die ook veel voor mensen doet die voor het einde van het leven staan. Ik kreeg weer een antibiotica kuur en moest zo snel mogelijk naar de kaakchirurg. Daar kon ik dinsdag 29 december al terecht. Alles was gelukkig rustig.

Afspraak vaatchirurg, 25 januari 
Eerst kreeg ik om 8.30 uur nog een vaatfunctie onderzoek van het geopereerde deel. Om 10.30 uur had ik een afspraak met de vaatchirurg. Om 11.30 uur kwam hij ons halen. Hij liet ons een foto zien van het vaatstelsel zoals het er nu uit ziet. Alle vernauwingen zijn weg!!!

Linksonder zit nog een kleine vernauwing, maar daar waren al uitlopers te zien. Nu begrijp ik waarom ik op die plek zolang pijn heb gehad. Ook had ik nog een ander onderzoek moeten hebben van de bloeddoorstroming van de benen. Dat was nog het belangrijkste! Weer een grote slordigheid. Verder heeft hij niet naar de littekens gekeken, niet gevraagd hoe het met me ging, niets over de bloeding. Alleen naar een papiertje met de bloedvaten gekeken en dat was het. Ik krijg op 11 februari dan dat vaatonderzoek van de benen en maandag 15 februari telefonisch de uitslag.

Huishoudelijke hulp
Hessel heeft een aantal keren gebeld om huishoudelijk hulp in te kopen. Of er was iemand ziek, of ze hadden niemand, maar dat intern doorgeven, ho maar. Dat was bij Verian. Treurig dat zij personeel moeten ontslaan, maar nu begrijp ik het. (cynisch bedoeld.)  Een paar weken later  zeg ik tegen Hessel “probeer dat andere adres maar eens”. Hessel is mantelzorger en dan krijg ik geen indicatie voor huishoudelijke hulp maar we hadden van de WMO 3 adressen van huishoudelijke instanties gekregen. Het volgend bedrijf zat in Brabant en die deden eerst een intake. Nou, dat klonk beter. Weer een uur gepraat over de mogelijkheden. Je moet eerst vouchers kopen en dan komt er iemand poetsen. Een week geleden hebben we deze betaald maar we wachten nog steeds op een huishoudelijke hulp. Ik was op 20 november uit het ziekenhuis ontslagen en nu is het 30 januari. Dat zijn 2 maanden.

Ik heb de swiffer altijd in de buurt liggen en doe wat ik kan, maar de grote klussen blijven liggen. Hessel doet zijn best, maar hij heeft zijn vaste taken en met 3 dagen post bezorgen erbij, boodschappen doen met mij, was opvouwen en strijken is hij blij dat hij nog kan relaxen. Hij doet elke week aan Nordic Walking hier in het bos met een groep. Elke vrijdag dynamic tennis en bestuurslid van Sportclub, ( praatgroep, schrijfgroep, culturele groep) 1 x per maand.

Ik kook weer een tijdje smakelijke maaltijden en af en toe snacken we. Laura heeft de laatste 2 weekenden gelogeerd en dat is altijd heel gezellig. Evi heeft een paar weken terug met Hessel afgewassen. Ze stond op een krukje en het ging haar natuurlijk om het geklieder met water. De grootste lol had ze en Hessel nog meer. Komt ze de vorige keer bij ons binnen en vroeg meteen aan Hessel of ze gingen afwassen. We moesten nog gaan eten.

Deze week, 27 januari, ben ik na 3 maanden weer naar de eetclub geweest. Lekker gegeten, gekletst en veel gelachen! De volgende keer ga ik weer lekker koken.