Dinsdag, 03-05-2011
Het gaat best wel goed de laatste dagen. De pijn is een stuk minder maar ik gebruik nog wel de pleister en de paracetamol. De behandeling is me achteraf heel erg meegevallen en zo te voelen is er een kleiner deel behandeld dan de vorige keer. Gisteravond was ik wat nerveus maar dat is nu weer over. We hebben allebei goed geslapen. Omdat ik pas om 15.10 uur de afspraak heb kunnen we lekker rustig aan doen. We rijden ruim voor de files uit.

Als ik me bij balie 2 meld hoor ik dat mijn eigen arts er vandaag niet is. Dat valt me tegen want hij weet precies wat er aan de hand is en wat er in het verleden is gedaan. De dame achter de balie zegt dat er in een team gewerkt wordt waarin iedere patiënt, voor er een behandeling plaatsvindt, in het artsenoverleg wordt besproken. Het is goed hoor zeg ik, een ander kan ook de controle doen. Achteraf weet ik ook wel dat hij niet meer op dinsdagmiddag zit.

In het AVL is het gebruikelijk dat zodra je je hebt aangemeld je dossier overgaat van bak 1 naar bak 2. De specialist pakt het eerstvolgende dossier en neemt dat mee naar zijn kamer. Daar leest hij de bijzonderheden en eventuele historie door en pas daarna komt hij je halen. We moeten weer ouderwets lang wachten en zijn pas na vieren aan de beurt. De arts die mij nu roept heb ik nog nooit eerder gezien. Het lijkt me een aardige dokter van rond de 40 jaar.

Ik moet meteen op de stoel gaan zitten. We gaan eens even kijken hoe de wond eruit ziet, doet u de mond maar open (bij artsen betekent we, ik). Mijn mond valt letterlijk open. Maar goed, hij bekijkt de binnenkant uiterst zorgvuldig en is niet ontevreden. Wat een geluk dat hij niet te ver achter in de keel kijkt denk ik nog want daar zag ik wel tegenop. Onder mijn tong zit een rood plekje met daarnaast een witte waas wilt u daar ook even naar kijken? Ja hoor, doet u de mond maar open. Het plekje wordt goed bekeken en is waarschijnlijk littekenweefsel.

Dan wil ik nog even naar uw keel en stembanden kijken. Ook wel neusendoscopie genoemd. Shit! Wanneer is het laatste onderzoek op deze manier gedaan? Ik weet het niet meer, misschien een half jaar terug ofzo. Mag ik wel een verdoving? Gelukkig maakt hij daar geen probleem van. Terwijl hij de juiste slangetjes zoekt kijk ik Leo hulpeloos aan. Hij haalt z’n schouders op en geeft daarmee aan dat hij ook niet weet hoe ik hier onderuit kan komen.

De arts komt met het slangetje richting neus. Stop, u zou toch verdoven? Oh ja. De verdovingsvloeistof wordt in mijn rechter neusgat gespoten. Goed opsnuiven tot het in de keel komt. Auw, auw, dat prikt vreselijk zeg. Het werkt direct.

Voorzichtig duwt hij het flexibele slangetje met camera door het rechter neusgat naar binnen. Ook nu bekijkt hij alles zeer goed van alle (binnen) kanten. Prima. Het ziet er schoon uit. De wond is nog niet genezen. Denk erom, een half uur niets eten en drinken want dan verslik je je door de verdoving.

Nu mag ik naast Leo gaan zitten. U bent die mevrouw van het Tsjechische drankje? Ja hoor, dat ben ik. De behandelde plekken zien er mooi uit en genezen goed. Van het weefsel wat is weggehaald is mij niet helemaal duidelijk of de snijranden schoon zijn. Er zijn 2 biopten genomen. De uitslag van de biopten is niet helemaal goed. In beide biopten zijn kwaadaardige cellen gevonden maar deze cellen zijn nog niet ingegroeid of uitgezaaid. In dit stadium heet dat carcinoma in situ. Pfffff, wat een opluchting. Weer zijn we er op tijd bij.

Uit het operatieverslag blijkt voor mij niet duidelijk op welke plaats de biopten exact zijn genomen en of dat gebied nu ook meteen behandeld is. Zo niet dan moet het alsnog behandeld worden. Kunt u me vertellen of deze biopten voor of na de behandeling genomen zijn? Nee, dat weet ik niet maar omdat ik eerst een onderzoek onder narcose heb gehad denk ik dat de biopten eerst genomen zijn. Zeker gezien het plekje op de wang, wat ik niet verklaren kan. Ik ga het toch even bespreken met een collega.

Als hij weg is hebben wij het rijk alleen en neemt Leo wat foto’s. We zijn niet ontevreden met deze uitslag. Helemaal niets vinden is natuurlijk onze wens maar dat er iets niet goed zat wisten we zelf ook wel. Zo zie je maar dat een mens steeds zijn grenzen verlegt. Het duurt even voordat de arts terug is. De arts die geraadpleegd wordt ken ik wel. Volgens mij is hij de oudste van het stel. Een hele wijze en aardige man die mij ook een keer behandeld heeft.

Ah, daar is hij weer. Ik wil dat u een afspraak voor over 4 weken maakt met uw eigen arts. Tegen die tijd zijn de wonden ook goed genezen en beter te beoordelen. Carcinoma in situ moet wel behandeld worden maar hoeft niet persé a la minute. We hoeven wat hem betreft onze vakantie niet af te zeggen.
En dan nu punt 2 van dit consult. Het bureau ligt vol met dossiers over Marga. Ik vertel over mijn dikke gezicht en geef hem mijn fotoreportage. Ik wil graag weten of dit door mijn mond kan komen. Dat verwacht ik niet, het lijkt meer op een allergische reactie maar we gaan het meteen onderzoeken.

We bespreken alle mogelijkheden en mijn medicijngebruik. Laat je bloed nog maar even prikken, ik vul meteen het aanvraagformulier in voor een uitgebreid onderzoek. Over 2 weken maken we een belafspraak en zullen we de uitslag bespreken. Dan loop ik nu even met jullie mee naar de balie voor de afspraken. Al met al is het een consult van ruim een half uur geworden.

Het bloedprikken
Het bloedprikken is ook weer een verhaal apart. Ik hoef niet lang te wachten en dezelfde aardige dame als de vorige keer komt mij prikken. Gelukkig, deze prikt tenminste goed denk ik nog. Ik vertel weer dat het prikken meestal een probleem is en wijs de goede ader aan. Ze prikt in één keer goed maar helaas, er komt bijna geen bloed uit. De naald wordt wat heen en weer gewrikt maar het helpt niet. Misschien ligt het aan het buisje en ze probeert een nieuwe maar meer dan een bodempje zit er niet in. De naald gaat er weer uit.

Dan probeert ze het in mijn hand maar hoe goed ze ook prikt en wrikt, er komt geen bloed uit. Het prikken in de hand is veel gevoeliger dan in de arm maar als ze de naald gaat bewegen om in een andere ader te komen vind ik het niet leuk meer. Ik word niet goed hoor. De naald eruit en voor mij doet ze de stoel naar achteren zodat ik even kan liggen. U gaat toch niet flauw vallen hè? Ze is heel aardig en biedt me limonade aan maar ik mag nog niets drinken. Het is inmiddels kwart over 5 en ze moet eigenlijk tot 5 uur werken. Dat geeft niet hoor zegt ze. Dat weet je als je in de zorg werkt en ik vind het voor u veel erger. Maar…….. als ik u zie volgende keer ga ik koffie drinken hoor. We moeten er allebei om lachen.

Er zal toch bloed in het buisje moeten komen dus nu is de linkerhand aan de beurt. Helaas ook daar hetzelfde verhaal en wil het niet lukken. Nu stop ik ermee, ik ga u niet meer prikken hoor, ik zal er iemand bijroepen want ik weet niet hoe ik dit moet oplossen. Ik lig nog steeds op de stoel en kom weer wat bij.

De collega is er snel en bekijkt ook mijn aderen op armen en handen. Ja, die zijn wel erg dun, dat gaat niet lukken. De voeten dan maar. Oeps, dat heb ik al eerder gehad en dat is niet fijn want ook daar zijn de aderen dun. We doen uw voeten even in een badje met warm water, dan zetten de aderen wat op. En zo zit ik voor ik het weet weer rechtop met mijn voeten in een bak heet water. Het heeft geholpen maar nu moet de naald er nog in. Het prikken en wrikken in de voet is pijnlijk maar dan heb je ook wat. 1 Buisje bloed voor onderzoek. Tegen half zeven zijn we pas thuis en ik duik meteen mijn bed in. Ik kom er later nog wel uit maar ben te moe om ook nog maar iets te doen.