![p2006-2[1]](http://www.komteenvrouwbijdetandarts.nl/wp-content/uploads/2006/12/p2006-21.jpg)
2006
Mijn verhaal gaat over tongkanker vanaf het voorstadium en beschrijft dit proces vanaf het allereerste begin waarin mijn tandarts mij doorstuurt naar de specialist. Maar voordat ik mijn verhaal vertel zal ik mezelf eerst even voorstellen en uitleggen waarom ik deze website ben gestart.
Mijn naam is Marga den Engelsman. Ik ben 47 jaar en inmiddels al weer 28 jaar getrouwd met Leo. Samen hebben wij 1 zoon. Stefan, 24 jaar en hij woont in Utrecht. Zelf wonen wij in Heerhugowaard.
Van beroep ben ik salarisadministrateur en ik verzorg samen met een collega de salarissen van ongeveer 700 medewerkers in de zorg. Een geweldig beroep, vooral omdat we de hele procedure in eigen beheer uitvoeren en dus ook zelf verantwoordelijk zijn voor het bijhouden van wijzigingen in welke vorm dan ook. De nieuwe CAO is net rond dus moeten alle salarissen herrekend worden vanaf januari. Ook komt het jaarwerk er weer aan en willen de medewerkers graag hun eindejaarsuitkering ontvangen in december. Kort gezegd zijn de maanden november, december en januari niet alleen de drukste maar ook de leukste maanden van het jaar. Ik vind het heel vervelend dat ik nu onverwachts in de ziektewet beland ben.
In mijn vrije tijd vind ik het geweldig om een beetje in mijn rotstuintjes te rommelen. Geef mij 3 nieuwe plantjes en een paar stenen en ik ben weer dagen zoet. Noodzaak maar ook leuk zijn mijn activiteiten op de tennisbaan. Op vaste dagen ga ik tennissen met een leuke groep meiden.
In de wintermaanden breng ik veel tijd door achter mijn pc. Boven heb ik een heerlijke kamer waar ik naar hartenlust kan msn’en, excellen of spelletjes doen. Sinds kort ben ik ook te vinden op hyves. Nadeel is wel dat dit alles erg veel tijd kost en ik dus regelmatig te lang boven blijf. Hoezo verslaafd?
Waar ik ook veel plezier in heb is het maken van foto- en vakantieboeken. Dagelijks houd ik een soort dagboekje bij waar alle belevenissen in komen te staan. Eenmaal thuis worden de aantekeningen gemixt met de foto’s. Ieder jaar worden de boeken mooier.
Eén ding geldt voor iedereen: We Leven, Lachen en Lijden!
Dag marga,
Ik ben de mama van ilse wiens blog je steeds las..
het gaat redelijk met mij..ondertussen is ilse al drie maanden van ons weggegaan..maar iedere dag word er aan haar gedacht..en door zoveel over haar en haar ziekte na te denken dacht ik ineens eraan dat ik jullie mensen die ook met tong/mondkanker geconfronteerd geweest zijn misschien een kleine waarschuwing moet meegeven..
de arts van ilse zei toen er longkanker werd vastgesteld dat er niet direkt een link is met mondkanker maar dat de statistieken bewijzen dat een groot percentage van mensen met tong/mondkanker na verloop van jaren een longkanker ontwikkelen.;
dus wil je aub.de mensen vragen om op te letten en dat ze DIREKT bij arts langsgaan als ze iets vermoeden aan hun longen..een hostje of zo..want hoe vlugger erbij hoe meer kans..
voila dit wou ik jullie meegeven..ik wou jullie niet extra ongerust maken maar ik zou het mezelf niet vergeven als ik de vrienden/lotgenoten van ilse niet zou verwittigen/..
het gaat jullie hopelijk allemaal goed..
knuffel van rita ( en van ons ilse)
Dag lieve mama van Ilse,
Hartelijk dank voor uw goede advies. Ik heb uw gastenboek bericht overgenomen en op mijn website geplaatst bij het verhaal van Ilse. Op die manier bereikt u niet alleen de lotgenoten maar iedereen die het verhaal van Ilse leest. Ik denk niet dat u de lotgenoten van Ilse ongerust maakt met uw bericht. We zijn stuk voor stuk allemaal toch wel ongerust als we iets voelen. Of we allemaal even oplettend zijn dat weet ik niet, ik denk van wel. Het is gewoon heel moeilijk om te bepalen wat een ernstige klacht is en wat spoed heeft en wat niet.
Wat mijzelf betreft loop ik niet direct naar het ziekenhuis als ik iets voel. Wel hou ik iedere verandering heel goed in de gaten en neem ik mijn klachten serieus. U heeft gelijk met wat u zegt “hoe vlugger erbij hoe meer kans…”
Wat een verdriet heeft u te verwerken en wat goed dat u na 3 maanden al de moed heeft opgepakt om een berichtje op mijn website te plaatsen. Niemand van de mensen die het verhaal van Ilse gelezen heeft zal haar vergeten. Door haar verhaal te vertellen is ze ondanks de dramatische afloop een steun voor velen.
Ik wens u heel veel kracht en veel liefs toe,
Marga.